Menu

UBIERAJĄC MASKI |

UBIERAJĄC MASKI

CYKL 3 WYKŁADÓW ONLINE W RAMACH PROGRAMU „POKAŻĘ WAM CO POTRAFI KOBIETA”

3, 10, 17 grudnia ( wtorki) godz. 20.00

prowadzą Przemysław Głowacki & Magdalena Kąkolewska

Przemysław Głowacki jest historykiem sztuki, który od wielu lat zajmuje się popularyzacją wiedzy o sztuce. Jest nauczycielem, wykładowcą akademickim (m.in. Akademii Sztuk Pięknych) oraz edukatorem muzealnym. Wiele lat pracował w Muzeum Narodowym w Warszawie, gdzie pełnił obowiązki zastępcy kierownika Działu Edukacji. Obecnie współpracuje z wieloma instytucjami kultury m.in. z Zamkiem Królewskim w Warszawie, gdzie prowadzi swój autorski kurs historii sztuki. Jest jednym z pomysłodawców oraz organizatorów projektu Wyprawy ze Sztuką. Był jednym z założycieli Forum Edukatorów Muzealnych oraz współinicjatorem polskiej edycji międzynarodowej akcji społecznej Dzień Wolnej Sztuki. Jest członkiem Międzynarodowego Komitetu Muzeów (ICOM). W 2007 roku otrzymał odznakę „Zasłużony dla kultury polskiej”. Prowadzi portal o sztuce, muzeach i wystawach artdone.pl.

Magdalena Kąkolewska –  absolwentka prawa i historii sztuki, założycielka Fundacji Art Transfer.  W latach 2013 – 2022 organizatorka siedmiu edycji ogólnopolskiego konkursu Artystyczna Podróż Hestii i 51 wystaw prezentujących prace młodych twórców i twórczyń w ramach Fundacji APH. Kuratorka, edukatorka, wykładowczyni, autorka artykułów, wykładów i warsztatów poświęconych  idei art brandingu jako strategii komunikacji. Autorka serii wykładów o artystkach, prowadzonych od 2018 roku w ramach programu Niedzielne wykłady Magdy oraz  serii cotygodniowych wykładów prowadzonych od 2013 roku pod nazwą Sztuki transferowanie. Autorka programu (Un)common Ground – pierwszej międzynarodowej  konferencji poświęconej związkom sztuki i biznesu. 

UBIERAJĄC MASKI

Maska to częsty motyw w sztuce. Dlaczego? Ponieważ daje nam dwa poziomy odczytania – to co widzimy oraz to co kryje się pod spodem, to czego się domyślamy. Ale czy przypadkiem kreacja artystyczna nie jest właśnie taką maską nakładaną na rzeczywistość, która jest idealizowana, deformowana, gloryfikowana, dekonstruowana, kontekstualizowana? W tym cyklu wykładów zaprezentujemy artystki, które w różny sposób nakładają maski na swoich bohaterów, poprawiają ich wygląd, zmieniają im tożsamość i wystawiają na ocenę widzów. Rosalba Carriera, Madame d’Ora, Cindy Sherman, Orlan, Vanessa Beecroft są twórczyniami z różnych epok i posługują się różnymi technikami, ale łączy je pokazywanie dwóch poziomów rzeczywistości – tego co widzimy i tego co kryje się pod maską.

03.12 Rosalba Carriera. Piękno w pastelu – Przemysław Głowacki

Wiek XVIII bywa nazywany ‘wiekiem kobiet”, czy słusznie? Rzeczywiście obserwujemy trochę większą liczbę kobiet, które działają jako profesjonalne artystki czy mecenaski sztuki. Jedną z twórczyń, które rzeczywiście zyskały wielką sławę w tym stuleciu była wenecka pastelistka Rosalba Carriera. Posiadanie portretu jej autorstwa było obowiązkiem każdej arystokratycznej rodziny w Europie. Kiedy przyglądamy się wizerunkom kobiecym przez nią stworzonym zauważamy zaskakujące podobieństwo pomiędzy modelkami. Choć zadaniem portretu jest ukazanie indywidualnych rysów, idealizacja stosowana przez artystkę doprowadziła do stworzenia uniwersalnego przedstawienia pięknej i modnej kobiety w jej pracach. Na wykładzie poznamy koleje życia artystki oraz przyjrzymy się, jakie stosowała chwyty w tworzeniu swojego wizerunku, aby jako kobieta mogła osiągnąć szczyty powodzenia.   

10.12 Madame d’Ora. Wiedeński szyk i paryscy celebryci- Przemysław Głowacki

W naszej serii wykładów „Pokażę Wam, co potrafi kobieta” sięgamy po różne epoki, ale również staramy się przedstawiać twórczość kobiet w wielu dziedzinach. Stąd w aktualnym cyklu pojawia się w znaczącym wymiarze fotografia. Pionierką na tym gruncie w XX wieku była Dora Kallmus, która swoje atelier pod szyldem Madame d’Ora prowadziła najpierw w Wiedniu, a potem w Paryżu. Różnorodność tematów przez nią podejmowanych jest zaskakująca. Oczywiście były to przede wszystkim portrety, od członków rodziny cesarskiej do elity paryskiego życia artystycznego i towarzyskiego. Lista nazwisk, tych którzy stanęli przed jej obiektywem jest oszałamiająca: Gustav Klimt, Alma Mahler, Oskar Kokoschka, Coco Chanel, Maurice Chevalier, Josephine Baker, Tamara Łempicka, Yehudi Menuhin, Marc Chagall czy Pablo Picasso. Od początku w sferze jej zainteresowań była moda, nie bała się też wykonywać zdjęć erotycznych, a z drugiej strony fotografowała pejzaże czy martwe natury. Niektóre z jej prac mogą nas zdziwić, ale dopiero po poznaniu tej różnorodności, można w pełni docenić wielowymiarowość kreacji marki Madame d’Ora.

17.12 Między twarzą i ciałem a duszą. Cindy Sherman, Orlan, Vanessa Beecroft-Magdalena Kąkolewska

W sztuce współczesnej artystki często używają masek, aby rzucić wyzwanie tradycyjnym rolom i oczekiwaniom płciowym. Cindy Sherman ( ur. 1954) używa  kostiumu i makijażu, aby stworzyć serię fotograficznych autoportretów, z których każdy przedstawia inne archetypy kobiet. Manipulując swoim wyglądem, Sherman kwestionuje społeczne konstrukcje kobiecości, ujawniając, w jaki sposób tożsamość może być zarówno konstruowana, jak i dekonstruowana. Orlan ( ur. 1947) jest francuską artystką znaną z wykorzystywania własnego ciała jako medium. Przeszła liczne operacje plastyczne w ramach swojej praktyki artystycznej, zmieniając swój wygląd, aby uosabiać różne kulturowe standardy piękna. Oprócz tych operacji, często używa masek i kostiumów w swoich występach i fotografiach, aby eksplorować tematy tożsamości, kobiecości i plastyczności ludzkiego ciała. Jej prace kwestionują presję społeczną na kobiety, aby dostosowywały się do pewnych ideałów piękna i tożsamości. Vanessa Beecroft (ur. 1969) to włoska artystka współczesna, znana z prowokacyjnej i często kontrowersyjnej sztuki performatywnej, która eksploruje tematy kobiecości, piękna i uprzedmiotowienia kobiet. Chociaż Beecroft nie używa dosłownych masek w swoich występach, koncepcja maskowania jest nieodłączną częścią jej pracy. Kobiety, często wybierane ze względu na podobieństwo fizyczne, stają się niemal jak żywe lalki lub posągi, ich indywidualność jest maskowana przez identyczną prezentację. To „maskowanie” służy podkreśleniu napięcia między indywidualnością a konformizmem oraz między tym, co naturalne, a tym, co sztuczne, w przedstawieniu kobiecych

KUP KARNET

 

Zapisz się do naszego newsletter

Wiadomości bezpośrednio na Twoją skrzynkę!