MROCZNA SZTUKA. OD NEOGOTYKU DO SURREALIZMU
MROCZNA SZTUKA. OD NEOGOTYKU DO [...]
cykl 3 wykładów online 4-18 listopada 2025
WTORKI GODZ. 20.00
dla posiadaczy karnetów udostępniamy nagrania wykładów na 7 dni po zakończeniu cyklu
Przemysław Głowacki jest historykiem sztuki, który od wielu lat zajmuje się popularyzacją wiedzy o sztuce. Jest nauczycielem, wykładowcą akademickim oraz edukatorem muzealnym. Wiele lat pracował w Muzeum Narodowym w Warszawie, gdzie pełnił obowiązki zastępcy kierownika Działu Edukacji. Jest jednym z pomysłodawców oraz organizatorów projektu Wyprawy ze Sztuką. Był jednym z założycieli Forum Edukatorów Muzealnych oraz współinicjatorem polskiej edycji międzynarodowej akcji społecznej Dzień Wolnej Sztuki. Jest członkiem Międzynarodowego Komitetu Muzeów (ICOM). W 2007 roku otrzymał odznakę „Zasłużony dla kultury polskiej”. Prowadzi portal o sztuce, muzeach i wystawach artdone.pl.
Chociaż przyjmujemy, że romantyzm jako epoka rozwija się w I połowie XIX wieku, to jego korzenie sięgają głęboko w wiek XVIII. Tacy artyści jak Francisco Goya, Henry Fuseli i William Blake są prekursorami nowego podejścia do sztuki i tym samym torują drogę nowoczesności. Na wykładzie poszukamy w ich twórczości przykładów „czarnego romantyzmu”, dzieł sięgających po niepokojące, mroczne tematy. Podobnie spojrzymy na twórczość „klasyków” tej epoki działających w XIX wieku Eugène’a Delacroixa, Théodore’a Géricault, Caspara Davida Friedricha, ale też poszukamy tych tendencji u mniej obecnie pamiętanych artystów jak John Martin, Ary Scheffer czy Gustave Doré.
1. 2.
3.
Symbolizm jest w historii sztuki pojęciem o trudnych do ustalenia granicach, ale nasilenie tego kierunku wyraźnie obserwujemy pod koniec XIX wieku. W tym czasie wzmaga się rozczarowanie rozwojem cywilizacyjnym i wzmagającą industrializacją. To okres kiedy artyści odchodzą od realistycznego widzenia i poszukują sposobów na ukazanie świata wewnętrznych przeżyć i emocji. Szczególnie efektowne i poruszające przykłady znajdziemy w nurcie, który jest kontynuacją „czarnego romantyzmu”, w dziełach charakteryzujących się klimatem fantastyki, groteski, horroru czy melancholii. Przykłady takich tendencji znajdujemy m.in. u Arnolda Böcklina, Gustave’a Moreau, Odilona Redona czy Edvarda Muncha.
1. 2.
3.
Na ostatnim listopadowym wykładzie poświęconym tendencjom w sztuce wywodzącym się z „czarnego romantyzmu” zajmiemy się przykładami z XX wieku. Początek stulecia to coraz bardziej nowoczesny język używany przez artystów i artystki, którzy nie stronią jednak od zagłębiania się w mroczne czeluści ludzkiej psychiki. Po części widać w tym kontynuację dekadentyzmu końca XIX wieku, ale też reakcję na rosnące napięcia polityczno-społeczne, które znajdą swój tragiczny finał w dwóch wojnach światowych. Szczególnie obecny jest ten nurt w surrealizmie, który z założenia sięgał do podświadomości i ujawniał ukryte uczucia oraz pragnienia. Trwanie „czarnego romantyzmu” znajdziemy też w filmie, modzie, muzyce popularnej czy odrodzeniu się gotycyzmu w kulturze masowej.
1. 2.
3.